LAWATAN KE SKPK SELANGOR

Bertemu sekali lagi kita dalam coretan meeze, kali ini saya malas hendak cerita ilmiah sahaja, tapi kali ini saya hendak berkongsi dengan kalian semua tentang pengalaman lawatan saya ke SKPK Selangor di Shah Alam. Kalau kalian rasa hendak tahu bacalah, tapi kalau rasa boring abaikan sahajalah, saya hanya hendak berkongsi pengalaman sahaja dengan anda semua.

Pada 17 Julai 2009 saya dan rakan kelas saya G. 2.4 Pendidikan Khas (Masalah Pendengaran) telah mengadakan lawatan ke Sekolah Pendidikan Khas Masalah Pendengaran. Kami tiba lebih kurang pada jam 9:00 pagi dan kedatangan kami disambut baik oleh pihak sekolah. Pada mulanya kami diberi taklimat oleh pihak sekolah tentang latar belakang sekolah tersebut dan kami telah didedahkan dengan aktiviti-aktiviti yang dijalankan di sekolah tersebut. Banyak input yang kami dapat sepanjang taklimat itu berlangsung.

Selepas itu, kami dibawa oleh pihak sekolah untuk melawat sekitar sekolah. Walaupun sekolah tersebut tidaklah besar seperti sekolah biasa. Namun, guru-guru di sekolah tersebut ramah melayan kedatangan kami. Selain itu, kami dibawa ke setiap kelas bermula daripada Pra sekolah sehinggalah ke darjah enam. Seronok kami berada di situ, dan adakalanya menyentuh perasaan kami. Mana tidaknya, kanak-kanak di sana sangat comel tetapi mempunyai masalah dalam pendengaran. Ada kadang-kadang itu, saya tersentuh apabila terdapat kanak-kanak pekak yang memakai implan koklea, bagi saya sangat menyukarkan untuk mereka kerana mungkin akan mendatangkan bahaya jika tidak dijaga dengan baik. Namun, sebenarnya implan koklea memberi kebaikan kepada golongan pekak untuk mendengar.

Saya terkejut berjumpa dengan kakak senior yang tengah praktikum ketika itu. Geli hati saya melihat Kak Mimie dan Kak… seorang tu saya tidak kenal nama dia, megajar kanak-kanak pekak. Tambahan melihat Kak Mimie tension mengajar English kepada kanak-kanak pekak. (He..he…he… Maaf ye kak jangan marah).

Pelbagai kemudahan yang disediakan di sekolah bagi membantu pengajaran dan pembelajaran kanak-kanak pekak di sana. Guru-guru di sana bertungkus-lumus dalam mendidik mereka supaya mereka menjadi insan yang berguna suatu hari nanti.

Kemudian, kami di bawa ke kantin sekolah untuk menikmati jamuan yang disediakan. Kami makan bersama dengan kanak-kanak pekak di situ. Kebetulan juga, pada waktu itu adalah waktu rehat mereka. Kanak-kanak pekak sangat peramah, ada sahaja yang mereka ingin ceritakan kepada kami semua. Sampaikan saya tidak sempat makan kerana melayan keletah mereka. Mereka juga, gemar bergambar pantang sahaja buka kamera pasti mereka akan terlebih dahulu meminta kami menangkap gambar mereka.

Tahap umur di sekolah ini lebih 2 tahun kalau tidak silap saya, oleh itu ada kanak-kanak pekak yang sudah besar menjangkau usia 13 dan 14 tahun. Hal ini demikian kerana, tahap pemerolehan ilmu mereka lambat sedikit daripada kanak-kanak normal. Namun, walaupun begitu, terdapat kanak-kanak pekak yang rajin dalam mengulangkaji pelajaran. Seperti di sekolah ini, ketua pengawasnya yang bernama.. ermmm.. maaflah saya lupa namanya menjadi contoh dan pelajar harapan di sekolah tersebut kerana apa yang saya dengar murid ini rajin dalam mengulangkaji pelajaran. Moga-moga dia mencapai kejayaan di dunia dan akhirat. Amin…

Selepas itu, kami dibawa ke tapak perhimpunan, cara perhimpunan mereka sangat menarik. Penyampaian guru yang bertugas kepada murid-murid sangat melucukan kami. Apa yang menariknya, setiap murid digantung perkataan-perkataan supaya mereka boleh ingat dan mengeja. Guru yang bertugas akan memanggil salah seorang daripada mereka untuk mengeja perkataan yang gantung di leher mereka. Sangat menarik cara yang mereka lakukan. Hal ini dapat memberikan kesan kepada murid supaya dapat mempelajari perkataan-perkataan baru.

Kemudian, selepas perhimpunan kami di bawa semula ke dewan. Hal ini demikian kerana, terdapat upacara penutupan minggu kecergasan di sekolah tersebut. Tanpa disangka-sangka saya dijemput untuk menjadi juruisyarat. Arrrrrgggghhh… malunya.. Mana tidaknya, saya segan jika isyarat saya tidak difahami oleh murid-murid pekak di sana. Namun, tidak mengapa, saya cuba juga, walaupun terketar-ketar dan menjadi tontonan semua, saya sabar dan reda je la. He..he..he.. Alhamdulillah segala-galanya berjalan dengan lancar, mula-mula takut juga, tetapi akhirnya bersemangat dalam berisyarat. Hehehehe…

Akhirnya, pada pukul 11:30 majlis pun berakhir dan kami berangkat untuk pulang. Namun, bagi saya pengalaman berada satu hari di SKPK tidak boleh saya lupakan. Pengalaman ini menyebabkan saya tidak sabar untuk mengajar dan mendidik kanak-kanak pekak dan bersemangat untuk menjadi guru yang terbaik bagi mereka. Saya berharap agar kanak-kanak pekak di sekolah ini menjadi insan yang berguna suatu hari nanti dan dapat menunjukkan kepada masyarakat bahawa mereka boleh berjaya seperti orang lain.

Ini lah perempuan melayu terakhir, mula dari kanan baju hitam, Ijah, Sarah, Naemah, Zue, yang duduk mula kanan, Inah, Nik, Farah dan Liza.. masing-masing cover lawa la tu.. hehehe..

Semasa dalam bas, masing-masing tengah seronok kerana tidak ada kelas Pn Madinah. Hehehe..

Semasa dalam dewan, mendengar taklimat, Hafiz kusyuk mendengar taklimat sehingga tersenyum sipu.. hehehehe..

Bermula yang baju kemeja biru itu, GPK 1, GPK 2, Guru Besar, Pn Madinah dan En Yusoff.




Ini merupakan salah seorang murid pekak, comelkan, kedua-duanya sangat lincah.





Kak Mimie tengah praktikum, senyum-senyum sipu malu, huhuhu jangan marah ye kak..

Yang baju hitam ini seorang kakak senior tengah praktikum, tapi saya tidak kenal namanya, lupa la.. kalau ada senior baca blog ini perkenalkanlah nama dia yek.

Murid-murid pekak pra sekolah, mereka tengah menikmati biskut. Namun, kesian dengan mereka, saya janji hendak tangkap gambar dengan mereka lepas makan tetapi saya terlupa hendak ambil lepas itu, mereka ternanti-nanti saya. Kesiannya, maaf ye syg..

tak ada komen lah tentang saya. huhuhu..

Sebahagian alat bantu mengajar untuk kanak-kanak pekak.

Bersama murid-murid pekak tahun 4.

Gambar comel mereka ini membuatkan hati saya terusik melihat masalah yang mereka hadapi.

Ketika di tapak perhimpunan.

Di hadapan taman mini sekolah.

Biasalah kawan-kawan perempuan saya ini gemar bergambar. Cover lawalah tu....

Inilah peristiwa yang memalukan bagi saya, mana tidaknya tiba-tiba disuruh oleh pihak sekolah untuk menjadi juruisyarat. Tuhan sahaja tahu bertapa gementarnya saya ketika itu. Malunya..!!

Bergambar dengan rakan sekelas, yang lelaki sibuk duduk depan. Sudahlah badan besar menutup wajah-wajah gadis jelita di belakang. hehehehe..

Bergambar beramai-ramai di depan sekolah. Sekolah Kebangsaan Pendidikan Khas Selangor, Shah Alam.