Mempunyai rakan-rakan yang kurang upaya tidak pernah difikirkan oleh saya selama ini. Saya selama ini hanya memikirkan kawan yang mempunyai kesempurnaan fizikal yang baik, dan tiada cacat cela. Namun, semuanya berubah apabila saya melanjutkan pelajaran saya di IPGM IK. Pada mulanya, saya memohon kos Bahasa Melayu, kononnya nak jadi guru Bahasa Melayu, tetapi tiba-tiba ditolak untuk mengambil kos Pendidikan Khas. PENDIDIKAN KHAS?!!!!! Apa tu?!!! Macam merepek je..! mengajar pelajar pekak, buta, autisme, down sindrom……. Euwwwww.. itulah pandangan saya dahulu terhadap Pendidikan Khas.. Memang saya tidak boleh terima dengan kos ini, tetapi bila saya menceburi bidang ini barulah saya tahu dan bersyukur kepada Allah kerana menjadi salah seorang hamba-Nya untuk mengajar kanak-kanak khas. Namun, bukanlah untuk saya menceritakan tentang kos saya yang amat saya banggakan hari ini, tetapi saya ingin berkongsi kepada kalian bertapa seronoknya apabila mempunyai rakan-rakan pekak.
Seperti yang kita maklum, orang pekak mesti tidak seronok bergaul, seorang yang pendiam, tidak pandai bercakap, tidak pandai berkomunikasi atau paling teruk sekali, apabila terdapat pandangan yang menyatakan orang pekak b***h, #@%^& dsb.. Tetapi semua itu adalah tanggapan yang SALAH sama sekali.
Saya mengenali orang pekak apabila saya memasuki IPGMIK, saya menjumpai Fatimah iaitu kawan pekak saya yang pertama sekali dan yang paling saya sayang (he3 jgn fikir mksud lain k..). Ketika di kelas, saya melihat Fatimah keseorangan, diam sahaja, dan nampak pemalu. Saya cuba hendak menegur atau bercakap dengannya, tetapi apakah daya saya tidak tahu bahasa isyarat, hanya tahu menggunakan isyarat ABC sampai Z sahaja, itu pun ingat-ingat sikit, kerana masa sekolah dahulu saya ada juga belajar isyarat huruf daripada abang saya sendiri. Akhirnya, saya memberanikan diri saya untuk bercakap dengan Fatimah. Alhamdulillah, Fatimah memberi interaksi yang baik kepada saya, malah bersabar dengan saya apabila terpaksa mengeja satu perkataan kepada satu perkataan dengan menggunakan isyarat ejaan. Hmmm.. naik letih dibuatnya berborak dengan Imah. Akhirnya, saya mengambil keputusan dan meminta Fatimah mengajar saya bahasa isyarat. Semenjak itu, saya menjadi kawan baiknya dan mejuruisyaratkan kepada Fatimah di dalam kelas. Tiap-tiap hari saya diajar perkataan baru, gaya isyarat baru dan sebagainya oleh Fatimah. Selepas itu, Fatimah mengenalkan saya kepada Sarah dan Shannen. Memang mula-mula saya sudah mengenali Sarah dan Shannen, tetapi tidak secara rapat. Saya mengakui bahawa permulaan bahasa isyarat saya sangat, sangat, sangat, sangat teruk, tiap-tiap hari saya akan ditegur oleh Fatimah kerana keliru dalam berisyarat. Bahasa Isyarat bukanlah suatu bahasa yang senang untuk dipelajari, sehingga kini pun saya masih lagi keliru dan lupa dengan sesuatu simbol isyarat. Begitu juga dengan Sarah yang sangat tegas dalam berisyarat. Kalau saya buat salah sedikit, pasti akan ditegur tegas oleh Sarah. Namun, Shannen, berperanan dalam menerangkan sesuatu isyarat itu digunakan pada waktu2 bila, cara memendekkan ayat, keselesaan orang pekak berhadapan dengan juruisyarat dsb. Dengan ajaran 3 orang guru saya yang jelita ini, saya sentiasa dapat meningkatkan isyarat saya sehingga kini.
Selepas tamat program Pra, kini kami telah mengambil program ijazah. Oleh itu, saya, Fatimah, Sarah, dan Shannen telah sama dalam satu kelas dengan mengambil kos Pendidikan Khas masalah pendengaran. Alhamdulillah, kami dapat melepasi Pra-PISMP. Selepas itu, barulah saya mengenali Yana, iaitu kawan baik yang membantu mengisyaratkan kepada Shannen dan Sarah sewaktu mereka di kelas Pra dahulu.
Kelas kami sangat menarik, kerana kami satu kelas akan diajar bahasa isyarat oleh Fatimah, Shannen dan Sarah. Hari-hari saya akan menjadi juruisyarat mereka bertiga, duduk di depan kelas, terpaksa.. apa boleh kerana sayangkan kawan-kawan pekak saya. Selain itu saya akan cuba memberi keselesaan kepada mereka dan berusaha supaya mereka memahami apa yang diajar oleh pensyarah. Kadang-kadang takut juga, kerana saya bimbang apa yang saya isyarat tidak dapat di sampaikan kepada mereka bertiga.
Satu yang amat saya menyukai apabila berkawan dengan kawan-kawan pekak ialah sikap baik hati, setia dan sentiasa tolong-menolong antara satu sama lain. Berbeza dengan orang normal, kebanyakan rakan-rakan normal saya tidak mempunyai sikap sebegitu, sentiasa pentingkan diri dsb, tapi bukanlah semua ye.. he3.. Selain itu, menariknya berkawan dengan orang pekak, kita akan terasa terhibur dengan gurauan dan isyarat mereka. Mereka terlalu banyak cerita yang hendak disampaikan. Saya dan rakan baik saya Hafiz sentiasa mengusik mereka bertiga. Kadang-kadang kami tergelak dengan gaya, dan ayat yang mereka tulis. Namun, itulah yang sentiasa merapatkan hubungan saya dengan kawan-kawan pekak saya. Walaupun kadang-kadang saya bimbang mereka terasa dengan saya, tetapi saya akan cuba sentiasa meminta maaf kepada mereka.
Apabila saya bersama dengan mereka bertiga saya berasa seronok dan gembira dengan mereka. Walaupun dalam menyiapkan tugasan atau apa sahaja kerja, tetapi apabila berjumpa dengan mereka hati saya cepat gembira meskinpun saya dalam keadaan yang sedih.
Apabila kita bergaul dengan orang pekak, kita akan merasakan bahawa kita berada dalam dunia yang lain. Bahasa isyarat yang digunakan menjadi alat komunikasi kepada mereka serta mempunyai keistimewaannya yang tersendiri. Satu yang amat saya menyukai bahasa isyarat ialah, bahasa ini sangat ringkas dan pendek. Tidak perlu kita bercakap berpanjang-panjang seperti bahasa yang lain (nanti saya akan terangkan keistimewaan bahasa isyarat pada blog yang akan datang).
Orang pekak sangat pandai. Kalian JANGAN PANDANG RENDAH KEPADA ORANG PEKAK. Misalnya, Fatimah, Sarah dan Shannen sangat hebat dalam komputer, matematik, sains, akaun dan English. Malah keputusan SPM mereka sangat membanggakan dan menjadi pelajar contoh OKU kepada setiap negeri mereka. Syabas dan tahniah saya ucapkan kepada mereka, dan kerana itulah mereka dapat melanjutkan pelajaran mereka di IPGMIK.
Daripada mereka, saya sekarang sudah ramai mempunyai rakan-rakan pekak seperti Ifah, Abg Santa, Dino, Estern, Kak Wani, Pui Jing dsb..
Oleh itu, kepada kalian di sana. Nasihat saya supaya janganlah kita memandang seseorang itu secara negatif, setiap manusia ada kebaikan dan keburukannnya jadi kita sebagai manusia sentiasalah berinteraksi mengikut kesesuaian masing-masing. Kepada kalian yang rasa minat terhadap bahasa isyarat, cubalah belajar, kerana bahasa isyarat sangat menyeronokkan dan banyak kelebihannya. Kepada yang sudah tahu bahasa isyarat tetapi berasa malu untuk berinteraksi buanglah sikap itu, kerana kita seharusnya berasa bangga dan bersyukur dengan anugerah yang telah diberikan oleh Allah kepada kepada kita, bukannya hanya memberi alasan malu, bimbang dan malas sahaja hendak berisyarat (he3 jgn terasa ye sesiapa yang membaca, maaf!).. tak elok!! ;-p
Seperti yang kita maklum, orang pekak mesti tidak seronok bergaul, seorang yang pendiam, tidak pandai bercakap, tidak pandai berkomunikasi atau paling teruk sekali, apabila terdapat pandangan yang menyatakan orang pekak b***h, #@%^& dsb.. Tetapi semua itu adalah tanggapan yang SALAH sama sekali.
Saya mengenali orang pekak apabila saya memasuki IPGMIK, saya menjumpai Fatimah iaitu kawan pekak saya yang pertama sekali dan yang paling saya sayang (he3 jgn fikir mksud lain k..). Ketika di kelas, saya melihat Fatimah keseorangan, diam sahaja, dan nampak pemalu. Saya cuba hendak menegur atau bercakap dengannya, tetapi apakah daya saya tidak tahu bahasa isyarat, hanya tahu menggunakan isyarat ABC sampai Z sahaja, itu pun ingat-ingat sikit, kerana masa sekolah dahulu saya ada juga belajar isyarat huruf daripada abang saya sendiri. Akhirnya, saya memberanikan diri saya untuk bercakap dengan Fatimah. Alhamdulillah, Fatimah memberi interaksi yang baik kepada saya, malah bersabar dengan saya apabila terpaksa mengeja satu perkataan kepada satu perkataan dengan menggunakan isyarat ejaan. Hmmm.. naik letih dibuatnya berborak dengan Imah. Akhirnya, saya mengambil keputusan dan meminta Fatimah mengajar saya bahasa isyarat. Semenjak itu, saya menjadi kawan baiknya dan mejuruisyaratkan kepada Fatimah di dalam kelas. Tiap-tiap hari saya diajar perkataan baru, gaya isyarat baru dan sebagainya oleh Fatimah. Selepas itu, Fatimah mengenalkan saya kepada Sarah dan Shannen. Memang mula-mula saya sudah mengenali Sarah dan Shannen, tetapi tidak secara rapat. Saya mengakui bahawa permulaan bahasa isyarat saya sangat, sangat, sangat, sangat teruk, tiap-tiap hari saya akan ditegur oleh Fatimah kerana keliru dalam berisyarat. Bahasa Isyarat bukanlah suatu bahasa yang senang untuk dipelajari, sehingga kini pun saya masih lagi keliru dan lupa dengan sesuatu simbol isyarat. Begitu juga dengan Sarah yang sangat tegas dalam berisyarat. Kalau saya buat salah sedikit, pasti akan ditegur tegas oleh Sarah. Namun, Shannen, berperanan dalam menerangkan sesuatu isyarat itu digunakan pada waktu2 bila, cara memendekkan ayat, keselesaan orang pekak berhadapan dengan juruisyarat dsb. Dengan ajaran 3 orang guru saya yang jelita ini, saya sentiasa dapat meningkatkan isyarat saya sehingga kini.
Selepas tamat program Pra, kini kami telah mengambil program ijazah. Oleh itu, saya, Fatimah, Sarah, dan Shannen telah sama dalam satu kelas dengan mengambil kos Pendidikan Khas masalah pendengaran. Alhamdulillah, kami dapat melepasi Pra-PISMP. Selepas itu, barulah saya mengenali Yana, iaitu kawan baik yang membantu mengisyaratkan kepada Shannen dan Sarah sewaktu mereka di kelas Pra dahulu.
Kelas kami sangat menarik, kerana kami satu kelas akan diajar bahasa isyarat oleh Fatimah, Shannen dan Sarah. Hari-hari saya akan menjadi juruisyarat mereka bertiga, duduk di depan kelas, terpaksa.. apa boleh kerana sayangkan kawan-kawan pekak saya. Selain itu saya akan cuba memberi keselesaan kepada mereka dan berusaha supaya mereka memahami apa yang diajar oleh pensyarah. Kadang-kadang takut juga, kerana saya bimbang apa yang saya isyarat tidak dapat di sampaikan kepada mereka bertiga.
Satu yang amat saya menyukai apabila berkawan dengan kawan-kawan pekak ialah sikap baik hati, setia dan sentiasa tolong-menolong antara satu sama lain. Berbeza dengan orang normal, kebanyakan rakan-rakan normal saya tidak mempunyai sikap sebegitu, sentiasa pentingkan diri dsb, tapi bukanlah semua ye.. he3.. Selain itu, menariknya berkawan dengan orang pekak, kita akan terasa terhibur dengan gurauan dan isyarat mereka. Mereka terlalu banyak cerita yang hendak disampaikan. Saya dan rakan baik saya Hafiz sentiasa mengusik mereka bertiga. Kadang-kadang kami tergelak dengan gaya, dan ayat yang mereka tulis. Namun, itulah yang sentiasa merapatkan hubungan saya dengan kawan-kawan pekak saya. Walaupun kadang-kadang saya bimbang mereka terasa dengan saya, tetapi saya akan cuba sentiasa meminta maaf kepada mereka.
Apabila saya bersama dengan mereka bertiga saya berasa seronok dan gembira dengan mereka. Walaupun dalam menyiapkan tugasan atau apa sahaja kerja, tetapi apabila berjumpa dengan mereka hati saya cepat gembira meskinpun saya dalam keadaan yang sedih.
Apabila kita bergaul dengan orang pekak, kita akan merasakan bahawa kita berada dalam dunia yang lain. Bahasa isyarat yang digunakan menjadi alat komunikasi kepada mereka serta mempunyai keistimewaannya yang tersendiri. Satu yang amat saya menyukai bahasa isyarat ialah, bahasa ini sangat ringkas dan pendek. Tidak perlu kita bercakap berpanjang-panjang seperti bahasa yang lain (nanti saya akan terangkan keistimewaan bahasa isyarat pada blog yang akan datang).
Orang pekak sangat pandai. Kalian JANGAN PANDANG RENDAH KEPADA ORANG PEKAK. Misalnya, Fatimah, Sarah dan Shannen sangat hebat dalam komputer, matematik, sains, akaun dan English. Malah keputusan SPM mereka sangat membanggakan dan menjadi pelajar contoh OKU kepada setiap negeri mereka. Syabas dan tahniah saya ucapkan kepada mereka, dan kerana itulah mereka dapat melanjutkan pelajaran mereka di IPGMIK.
Daripada mereka, saya sekarang sudah ramai mempunyai rakan-rakan pekak seperti Ifah, Abg Santa, Dino, Estern, Kak Wani, Pui Jing dsb..
Oleh itu, kepada kalian di sana. Nasihat saya supaya janganlah kita memandang seseorang itu secara negatif, setiap manusia ada kebaikan dan keburukannnya jadi kita sebagai manusia sentiasalah berinteraksi mengikut kesesuaian masing-masing. Kepada kalian yang rasa minat terhadap bahasa isyarat, cubalah belajar, kerana bahasa isyarat sangat menyeronokkan dan banyak kelebihannya. Kepada yang sudah tahu bahasa isyarat tetapi berasa malu untuk berinteraksi buanglah sikap itu, kerana kita seharusnya berasa bangga dan bersyukur dengan anugerah yang telah diberikan oleh Allah kepada kepada kita, bukannya hanya memberi alasan malu, bimbang dan malas sahaja hendak berisyarat (he3 jgn terasa ye sesiapa yang membaca, maaf!).. tak elok!! ;-p
Untuk pengetahuan kalian semua, inilah guru bahasa isyarat saya yang pertama yang paling saya sayang dan merupakan kawan baik perempuan saya iaitu Fatimah atau saya selalu panggil dia Imah. Dia seorang yang lemah-lembut dan berbudi bahasa. Apa yang pelik sehingga sekarang saya tidak pernah melihat dia moody dan marah.
Gadis Cina inilah Shannen atau Lim Yong Loo, dia inilah berperanan dalam menerangkan sesuatu isyarat itu digunakan pada waktu-waktu bila, cara memendekkan ayat, keselesaan orang pekak dan sebagainya.
Beginilah caranya saya berisyarat ketika kelas bermula, agak susah juga hendak menterjemahkan apa yang dicakap dan diajar oleh pensyarah.
Saya sentiasa bergurau dan bercerita sesuatu yang menarik kepada Sarah. Sarah merupakan seorang yang bijak dalam melontarkan idea dan pandangan.
Di dalam kelas Shannen suka berlawak dan bergurau dengan rakan-rakan. Walaupun dia seorang yang pekak tetapi dia pandai bergaul dengan orang lain. Sifat peramah dia membuatkan kami dikelas sentiasa terhibur.
Hmmm.. yang pakai tudung itulah Yana, tapi dia ini pemalu sikit, masa saya hendak tangkap gambar dia tidak mahu. Kononnya malu. Malu-malu kucing. Namun, saya suka dengan sikap dia yang low profile dan rendah diri.
Kesimpulannya, bukanlah bagi saya untuk menunjuk-nunjuk rakan-rakan pekak saya. Namun, saya ingin mengubah perspektif masyarakat terhadap orang pekak. Orang pekak bukanlah orang yang tidak tahu apa-apa, tidak pandai bergaul dan sebagainya. Malah orang pekak merupakan insan yang sangat seronok apabila kita dekati. Walaupun mereka tidak boleh mendengar dan bertutur tetapi mereka masih lagi mempunyai akal fikiran yang sama seperti kita yang normal.
salam ziarah..wah tahniah!
BalasPadamanda mempunyai blog skrg..jgn lupa jenguk2 blog aku..iA bermanfaat..=)
SALAM, SAYA BERMINAT UTK BERKAWAN DGN ORANG PEKAK, BAGAIMANA CARA SAYA BOLEH MENCARI KAWAN DGN MEREKA. SKRG INI SAYA MENGAMBIL KURSUS BAHASA ISYARAT SEKURANG2NYA SAYA BOLE PRAKTIS DGN MEREKA...
BalasPadam-rashidah-