PENGGUASAAN BAHASA ISYARAT

Minat mempelajari bahasa isyarat semakin hari semakin menebal dalam diri ini. Sejak menyertai salah sebuah persatuan pekak, menyebabkan pengetahuan saya terhadap penggunaan bahasa isyarat semakin bertambah. Semakin saya pelajari semakin banyak saya ketahui tentang struktur dan penggunaannya. Secara jujur saya akui sebenarnya, bahasa isyarat bukanlah suatu bahasa yang mudah dipelajari.. Ramai masyarakat beranggapan bahawa bahasa isyarat ialah suatu simbol yang diterjemahkan daripada apa yang dipertuturkan. Terdapat juga, segelintir masyarakat meperlekeh-lekehkan bahasa isyarat. Sebagai contoh, pengalaman yang dialami oleh saya sendiri apabila ditanya oleh orang lain, “apakah bahasa ketiga kamu?” saya menjawab “bahasa isyarat” dan ini menyebabkan orang yang bertanya itu tergelak mendengar jawapan saya. Namun, walaupun digelak saya tidak kisah malah saya berbangga kerana dianugerahkan oleh Allah suatu ilmu bahasa tanpa menggunakan pertuturan.

Harus saya tegaskan disini ialah bahasa isyarat ialah suatu bahasa, bukan suatu simbol yang dipermain-mainkan atau direka-reka mengikut kemahuan sendiri. Rekaan simbol dalam bahasa isyarat itu bergantung pada keadaan, situasi, bentuk, dan sebagainya. Selain itu, bahasa isyarat mempunyai tatabahasanya yang tersendiri dan bentuk tatabahasanya berbeza daripada bahasa lain.

Perkara yang penting perlu diketahui dalam mempelajari bahasa isyarat kefahaman dalam menyampaikan maksud yang disampaikan kepada orang pekak. Tidak guna jika anda dapat mengetahui seribu atau sejuta perkataan isyarat atau anda berisyarat dengan cepat dan laju tetapi maksud yang hendak disampaikan tidak difahami oleh orang pekak. Gaya badan dan ekspresi muka sangat penting dalam menyampaikan isyarat. Gaya badan dalam keadaan marah, suka, sedih dan sebagainya perlu dipelajari sebelum menguasai bahasa isyarat. Bukan hanya belajar perkataan isyarat semata-mata.

Selain itu, bahasa isyarat bukan diterjemahkan apa yang diperkatakan tetapi menyampaikan maksud yang dihajati. Hal ini kerana skop kefahaman orang pekak berbeza dengan orang normal malah perkataan bahasa isyarat tidak meluas seperti luasnya bahasa-bahasa lain. Misalnya, dalam bahasa melayu terdapat perkataan kamu, awak, dan dia tetapi dalam bahasa isyarat semua perkataan kamu, awak dan dia adalah dalam satu simbol. Disebabkan dengan masalah yang timbul ini maka penggunaan KTBM perlu dipelajari supaya orang pekak tidak terkeliru dalam mempelajari bahasa melayu.

Suatu yang menjadi masalah dalam penggunaan bahasa isyarat ialah apabila menggunakan bahasa yang mempunyai maksud yang sama tetapi simbol yang berlainan. Misalnya, isyarat asrama, lagi, hari natal, dan sebagainya. Namun, hakikatnya, semua isyarat yang ditunjukkan adalah tidak salah. Perkara yang penting seperti yang saya katakana diawal tadi kefahaman maksud yang hendak disampaikan kepada orang pekak. Ada sesetengah menyatakan itu adalah dialek isyarat. Hal ini kerana, lain negeri lain isyarat perkataan yang digunakan.

Ramai individu yang mempelajari bahasa isyarat sekadar syok sendiri sahaja. (maaf agak keterlaluan). Hal ini kerana, apabila mereka sudah mengetahui banyak simbol perkataan mereka mula merasakan tidak perlu mempelajari lagi bahasa isyarat. Sedangkan bahasa isyarat perlu dipelajari dengan lebih dalam lagi terutamanya guru khas. Tidak seperti rakyat di Amerikat Syarikat yang mempelajari bahasa isyarat dengan bersungguh-sungguh, sehingga menyebabkan peningkatan ASL pada tahap yang maju.

Kesimpulannya, bahasa isyarat merupakan suatu bahasa yang unik. Seronok dipelajari tetapi sukar untuk difahami. Bahasa isyarat sebenarnya menggunakan banyak tenaga dalam berkomunikasi kerana melibatkan seluruh anggota badan. Oleh itu, penyampaian maklumat yang disampaikan harus jelas dan terus. Tiada unsur-unsur bidalan atau sindiran seperti bahasa lain kerana itu jika anda perhatikan orang pekak kebanyakannya adalah seorang yang telus dan tidak berlapik-lapik apabila ingin menyampaikan sesuatu hasrat atau berkomunikasi. Jadi kita sebagai orang normal jangan mudah terasa dengan orang pekak, kerana bahasa mereka memang sebegitu. Malah kita sebagai orang normal seharusnya menunjukkan bahasa kita yang indah kepada orang pekak supaya masing-masing dapat sama-sama mempelajarinya. Jika anda berminat mempelajari sesuatu bahasa, pelajarilah dengan bersungguh-sungguh, kerana semua bahasa bukannya mudah malah memerlukan latihan yang mendalam. Jangan memperlekehkan dan memburuk-burukkan bahasa sendiri dan bahasa orang lain kerana setiap bahasa mempunyai keindahan yang tersendiri dan bahasa melambangkan bangsa dan budaya seseorang.

Kata meeze 1: Ms Agnes dan En. Mario( jurubahasa isyarat ), menasihati saya bahawa, kebanyakan orang yang mempelajari bahasa isyarat, hanya berisyarat mengikut kefahaman diri sahaja bukannya melihat kepada kefahaman orang pekak yang dikomunikasi. Hasilnya, maklumat yang disampaikan tidak jelas.

Kata meeze 2: Orang Malaysia mengetewakan orang yang belajar bahasa isyarat, tetapi orang barat kagum melihat orang yang belajar bahasa isyarat. Kenapa?

Kata meeze 3: Kerana segelintir set pemikiran orang Malaysia terhadap orang pekak, “pekak dan bodoh” atau “deaf and dumb” (betul ke??) huhuhuhu..