HEBATNYA KANAK-KANAK INI...

Semalam saya menonton suatu wawancara di salah sebuah stesen televisyen mengenai kanak-kanak pintar cerdas. Apa yang menarik perhatian saya ialah kanak-kanak ini mempunyai kehebatan dalam bidang matematik dan boleh berdukusi dengan lancar seperti orang dewasa. Saya sangat tertarik dengan cara penyampaian kanak-kanak ini, walaupun berusia 11 tahun tetapi hujah yang diberikan matang dan bernas. Bertapa bangganya ibu bapanya kerana mempunyai anak seperti itu. Disebabkan kepandaian yang dimiliki oleh kanak-kanak ini maka seluruh keluarganya mendapat manfaat daripadanya.

Dalam diri saya tertanya-tanya, bagaimanakah kehidupan yang dilalui oleh kanak-kanak ini? Adakah sejak kecil lagi kanak-kanak ini mampu berfikir matang seperti orang dewasa? Adakah kanak-kanak ini tidak merasa kehidupan kanak-kanak yang dilalui oleh kanak-kanak yang sebaya dengannya? Adakah kanak-kanak ini tidak berasa tertekan kerana sentiasa mendapat perhatian daripada masyarakat? Pelbagai persoalan timbul dibenak fikiran saya. Namun, saya tidak mampu menjawabnya, cuma saya berharap dan berdoa semoga kanak-kanak ini tidak mengalami kehidupan yang tertekan dan berjaya dalam hidup. Biasalah di dalam televisyen kita lihat semuanya indah tetapi hakikatnya di luar kita tidak tahu keadaan nasib kanak-kanak tersebut.

Siapakah kanak-kanak pintar cerdas?. Dari istilah persekutuan Amerika Syarikat, maksud pintar cerdas yang ditujukan kepada kanak-kanak,pelajar atau belia adalah mereka yang mempunyai potensi dan pencapaian yang tinggi dari segi bidang seperti intelektual, kreativiti, artistik, kebolehan kepimpinan dan juga mempunyai bakat dalam bidang seni dan muzik yang mengagumkan, serta mereka ini memerlukan aktiviti atau perkhidmatan yang lain dari yang lain atau istimewa yang tidak dapat diperolehi di sekolah biasa demi meningkatkan tahap kebolehan mereka.

Definisi bagi Negara Kanada,pintar cerdas ditakrifkan sebagai suatu darjah keupayaan intelektual yang luar biasa yang memerlukan pengalaman pembelajaran yang berlainan daripada apa yang disediakan di sekolah biasa untuk memenuhi tahap keupayaan akedemik dan potensi mereka.Di England, pintar merujuk kepada 5 peratus teratas dari semua populasi sekolah di dalam bidang akedemik manakala cerdas pula adalah 5 peratus teratas dari semua bidang lain. Pelajar pintar adalah mereka yang memilki kebolehan tinggi untuk 1 atau lebih di dalam subjek akedemik. Mereka ini tidak perlu menjadi pintar untuk semua subjek. Pelajar cerdas pula adalah mereka yang mempunyai kebolehan tinggi dari segi sukan, muzik , lukisan atau seni persembahan.

Pelbagai definisi yang telah diberikan tetapi hakikatnya kanak-kanak pintar cerdas merupakan kanak-kanak yang mempunyai kelebihan yang istimewa dalam intelektual ataupun sesuatu kemahiran.

Mempunyai seorang kanak-kanak pintar cerdas merupakan suatu anugerah yang sangat berharga terhadap ibu bapa. Hal ini kerana, anaknya mempunyai kelebihan yang istimewa iaitu mempunyai kepandaian yang luar biasa daripada kanak-kanak biasa. Namun, disebabkan keistimewaan yang terdapat pada anak tersebut menyebabkan ibu bapa terlalu membanggakan anaknya sehingga terdapat ibu bapa bersikap sombong dan riak dengan kehebatan yang dimiliki oleh anaknya. Oleh itu, menyebabkan ramai ibu bapa merasakan anak mereka tidak layak mendapat pendidikan di Malaysia, dan seharusnya belajar ke luar negara sehingga terdapat segelintir ibu bapa memahukan anaknya mendapat kelulusan ijazah daripada universiti kerana beranggapan bahawa anaknya bukan setanding dengan kanak-kanak lain bahkan anaknya setaraf dengan pelajar universiti.

Saya akui bahawa kehebatan anak-anak pintar cerdas mempunyai kegeligaan yang luar biasa. Namun, adakah kita sedar bahawa psikologi kanak-kanak ini masih seperti kanak-kanak biasa?

Mungkin kanak-kanak ini mempunyai kemahiran dalam satu bidang tetapi mungkin didalam bidang lain mereka masih belum ketahui. Tidak semestinya kepandaian yang mereka miliki itu adalah kepandaian yang menyeluruh. Sebagai contoh, walaupun mereka bijak dalam matematik tetapi tidak semestinya mereka bijak dalam matapelajaran pendidikan islam, sejarah, bahasa melayu dan sebagainya. Selain itu, walaupun mereka bijak berkata-kata seperti orang dewasa, tetapi mereka tetap masih meminati alat permainan. Oleh itu, ibu bapa dan masyarakat tidak seharusnya meletakkan kanak-kanak pintar cerdas mempunyai kehebatan secara meyeluruh tetapi mereka seharusnya member galakan disamping membantu kanak-kanak tersebut dalam membentuk diri mereka.

Di Malaysia, terdapat kanak-kanak pintar cerdas yang hebat tetapi apabila dewasa mereka terlibat dengan masalah sosial kerana mereka kurang diberikan didikan yang sewajarnya daripada ibu bapa dan masyarakat. Oleh itu, menyebabkan kepintaran yang dimiliki oleh kanak-kanak ini hanya terselah semasa kecil sahaja tetapi apabila dewasa kepintarannya tidak dapat dimanfaatkan. Kenapa perkara ini boleh terjadi?

Sekiranya semua pihak mengambil langkah yang sewajarnya dalam memastikan didikan kanak-kanak ini terbela maka kepintaran kanak-kanak ini dapat dimanfaatkan dalam membentuk kemajuan sesebuah negara. Kita harus sedar bahawa kanak-kanak ini mempunyai hak dalam hidup mereka juga ingin hidup seperti kanak-kanak lain. Berilah peluang kepada mereka dalam menjalani kehidupan biasa.

Kata meeze 1: Sekarang ni ramai kanak-kanak yang pintar cerdas kesannya kecil-kecil dah tahu buat perkara orang dewasa.

Kata meeze 2: Kalau tahu buat perkara orang dewasa yang baik tak pe, tapi yang tak baik tu, pe cer???

DIMANAKAH HAK SEORANG KANAK-KANAK KHAS?

Wow lamanya tidak update blog ni, sampaikan ada rakan-rakan yang mengatakan saya sudah berhenti menulis blog. Hehehehe… maaflah kerana lama tidak menulis, maklumlah sibuk memanjang di IPG IK, dengan kerja kursus, pergi perkhemahan, pergi pbs (pengalaman berasaskan sekolah), peperiksaan dan sebagainya. Jadi pembahagian masa dalam menulis blog memang tidak dapat diperuntukkan. Hehehe..

Kali ini saya ingin berkongsi pengalaman saya kepada anda semua, tentang pengalaman saya ketika menjalani PBS. Sudah 3 kali saya menjalani PBS dan PBS kali ini pula adalah PBS yang terakhir sebelum menjalani praktikum pada tahun hadapan. Namun, ada sesuatu yang ingin saya ingin kongsikan tentang masalah yang dihadapi oleh seorang anak pekak kepada anda semua.

Semua ibu bapa sangat menyanyangi anak-anaknya. Tidak kisahlah sama ada anaknya seorang yang baik, jahat, cacat dan sebagainya, perasaan kasih sayang itu datang dalam diri seorang yang bergelar ibu bapa. Namun, kasih sayang tidak cukup jika tiada pegorbanan. Saya akui bahawa kita semua ada perasaan kasih sayang kepada seseorang tetapi sejauh mana pengorbanan kita kepadanya. Kali ini saya ingin menceritakan seorang kanak-kanak pekak yang hilang haknya dalam mendapat pendidikan yang sepatutnya.PBS yang saya lakukan kali ini adalah di sebuah sekolah integrasi bermasalah pembelajaran di Terengganu. Tugasan PBS kali ini, adalah untuk projek kursus tentang pengajaran bahasa kepada kanak-kanak bermasalah pendengaran. Pada mulanya saya tidak yakin akan mendapat seorang kanak-kanak pekak kerana saya menjalani PBS di sekolah bermasalah pembelajaran. Namun, tidak disangka-sangka saya dapat berjumpa seorang kanak-kanak pekak. Dengan senang hati saya mengambil murid tersebut untuk membuat kajian. Setelah saya mendiagnosis murid ini saya terkejut dengan hasil dapatannya iaitu :

a) Murid ini sudah berusia 11 tahun tetapi tidak dapat bertutur dan berisyarat walaupun mempunyai tahap pendengaran sederhana.

b) Melalui rekod perubatan mendapati murid ini mempunyai tahap pendengaran teruk iaitu 95dB tetapi melalui pertanyaan saya kepada guru dan pemerhatian saya mendapati murid ini hanya mempunyai tahap pendengaran sederhana kerana dia boleh mendengar sedikit apa yang dikatakan oleh guru.

c) Murid ini tidak boleh membaca dan hanya mengenal perkataan KVK sahaja.

d) Bagi saya murid ini boleh belajar pertuturan tetapi dia tidak diberi peluang oleh keluarganya.

e) Murid ini mempunyai alat bantu pendengaran tetapi tidak dipakainya, dengan alasan alat bantu pendengaran tidak memberi bantuan apa-apapun. (Hmmm.. sedihnya)

f) Gurunya pernah menyarankan kepada keluarganya supaya menghantarnya ke SKPK bermasalah pendengaran. Namun, bapanya hanya memberi alasan bahawa, dia tidak akan menghantar anaknya ke sekolah jika pihak sekolah tidak menerima anaknya belajar di sekolah ini.

Sedihnya bila melihat kanak-kanak pekak yang tidak mendapat hak pendidikan yang sepatutnya. Sejauh mana kesedaran ibu bapa murid ini terhadap anaknya. Adakah ibu bapa murid ini tidak menyedari bahawa anaknya mempunyai harapan jika mereka berusaha bersungguh-sungguh dalam memastikan hak pendidikan kepada anaknya?

Jadi, tiada tindakan yang dapat dibuat kerana segala keputusan hak pendidikan murid ini terletak pada ibu bapa murid ini. Hmm.. kesiannya hendak dibantu, saya hanya seminggu sahaja PBS, jadi saya hanya mengharapkan semoga ibu bapa murid ini mempunyai kesedaran dalam membantu anaknya.

Biasalah keadaan pendidikan di Malaysia untuk golongan kurang upaya memang kurang dititik beratkan. Hanya segelintir sahaja. Pemikiran masyarakat Malaysia terhadap kelebihan golongan kurang upaya masih lemah lagi berbanding dengan pemikiran negara-negara maju yang menunjukkan kehebatan golongan kurang upaya yang berjaya daripada pelbagai aspek.

Seperti yang telah saya nyatakan pada awal tadi bahawa sejauh mana pengorbanan ibu bapa terhadap anak-anaknya yang berkeperluan khas?, kadang-kadang kita sedih kebanyakan ibu bapa hanya mementingkan kerjaya sahaja tetapi pendidikan untuk anak-anak terabai. Sibuk mengejar keduniaan sehingga menyebabkan anak-anak itu sendiri menjadi mangsa.

Kepada ibu bapa yang mempunyai anak-anak berkeperluan khas, nasihat saya berikanlah keutamaan dan perhatian yang sepenuhnya kepada mereka. Jangan mudah putus asa kerana anak-anak khas mempunyai potensi untuk berjaya. Kalau tidak percaya, kita lihat ramai golongan kurang upaya yang berjaya seperti Tengku Arman Harris Tengku Ismail, Profesor Datuk Dr. Ismail Md. Salleh, Amir Hamidi, Shamsul Anuar Amat dan sebagainya yang sejarah kejayaanya bermula daripada pengorbanan daripada ibu bapa mereka.

Jangan hanya meletakkan harapan 100 % pada pihak sekolah khas semata-mata dalam memberikan pendidikan kepada anak kurang upaya. Namun, usaha dan pengorbanan yang sewajarnya daripada ibu bapa akan membawa sinar kepada kehidupan anaknya.

Kata meeze 1 : Pensyarah saya pernah cerita, dia pernah mendapat penggilan daripada ibu muridnya yang pekak. Ibu tersebut menyuruh pensyarah saya memberitahu anaknya supaya petang nanti ibu tersebut akan keluar dengan anaknya untuk membeli barang. Pensyarah saya pelik, kenapa ibu murid ini tidak memberitahu sendiri kepada anaknya. Namun, alasan yang diberi oleh ibu ini ialah dia tidak tahu berisyarat dan berkomunikasi dengan anaknya. (Hmmm.. renung-renungkan!!)

Kata meeze 2 : Eleh.. bukan orang kurang upaya je, budak-budak normal pun kurang mendapat perhatian daripada ibu bapa. Hasilnya, tengok la sendiri pelbagai masalah sosial yang berlaku pada masa ini.